گم کرده راه (دستهای پرنیاز)

به دست های پُرنیازم یک جرعه شراب دادند؛

به آرزوهای خیالم سرمستیِ ناب دادند؛

کفش های کودکیم به پایم همیشه تنگ بود؛

راه های جوانیم همیشه سنگ بود؛

گفتند: باغ خیالت همیشه سرسبز باد؛

گفتم: باغش بسوخت و نمی دانم خاکسترش به کجا رفت باز؛

گفتند: راه تو کجاست امروز؟

گفتم: گم کرده راهم ندانم به کجام امروز.