دنیای بی آلایش (قسمت اول)

یادِ بادبادکِ آبیِ روزگارم به خیر؛

که می ساختمش از عروسک؛

برایش لالایی می خواندم از سَرِ مِهر؛

کوک می زدم دانه دانه لباسش را؛

و می چیدم روزگارِ بی آلایشِ بی کینه ام را؛

آن روزها حیات هم رنگ دیگری داشت؛

آن روزها کسی به کارم کار نداشت؛

می شستم اشک خود را؛

و می دادمش به دست باد؛

تا بشوید غبار طاقچه ام را؛

در آن قرآن و دعا؛

روی جلدش مخمل سبز کودکی؛

گیسوانم تارهایش همه خاطره؛

خاطراتِ شیرینِ روزگارِ پشتِ درِ حیاطِ خانه؛

پاکان همه گویند:

پشتِ گلبرگِ گلها قصّه ها نهفته است؛

و قرمزیِ دل، رنگِ گلِ لاله است.