صوفیای دل

دل به هر کس دادیم کودکانه؛

راهمان بستند بی بهانه؛

ای کاش دل سپردن هم ترانه ای داشت؛

ای کاش قُمریِ خانۀ دل لانه ای داشت؛

ای کاش دردهامان را مرهمی بود؛

ای کاش حرفهامان سامانه ای داشت؛

اما افسوس و صد افسوس ؛

که نه ترانه ماند و نه لانه؛

نه هرگز صوفیای دل درمیخانه